شعر - امید

دستهایم خالیست ...قلبم اما لبریز
چشمه عشق و محبت ، اندوه از نگاهم جاریست.

و نگاهم بدر پاک خداست...به خدائی که مرا جان بخشيد
تا ببیند دل من باردگر
با خلوص دل خویش
باز آوای دعایی دارد

رو بدرگاه خداي دل خويش
دیدگان خیره بآن عرش بلندست که تو
بر همه بنده خود مینگری
گفته ای با دل ما

گر کسی رو بتو آورد... هر انکس هم بود
دست او گیر و بفریادش رس
که امیدی بتو دارد ز نیاز
و چنین کرده دلم در همه عمر

ليک من 
 گفتم  و میگویم باز
جز تو امید ندارم به کسی...جز تو امید نبندم به کسی
 گرچه هر بار به مهر دل خویش
همدم و همدل دلها بودم

و به آرامش هر سینه بسی کوشیدم 
لیک در خلوت خویش

خودهمي سینه غمها بودم 

بسکه تنها بودم  
دستهايم خاليست گرچه قلبم لبريز
ليک  خالي و تهي مي بينم همه هستي خويش
و ترا ميجويم که ز درگاه تو هر بنده تو
دست پر با دل شاد
باز ميگرددو خشنود ز توست
من همانم که بدلها گفتم
رو بدرگاه خداوند اگر 

تو نگاهي ز سر عشق  کني
گرکه اميد ببندي بخدا
قلب  پرمهر خدا همرهت خواهد بود

ديده برعرش خدا بايد داشت
چشم اميد  بدرگاه خدا بايد بست
گفتم  وگفتم و ميگويم باز
چشم اميد بدرگاه خدا بايد داشت
دستهايم خالي ست
قلبم اما لبريز
زهمه عشق و محبت به هر آن سينه ء درد
به هر آنکس که ز آرامش دل محروم است
وچه اميد و محبت دادم با هرآن يکه کلام
که ز نام تو و اميد تو دريايي بود
پاک و لبريز زعشق
بر دلم خرده مگير
گر که خود غمگينم
عمر کوتاه و دلم غمگين است
طاقتم نيست دگر ديدن هر غم بدلم
طاقتم نيست دگر ديدن رنجي به دلي
دستهايم خاليست گرچه
سرشار زعشق.... گرچه لبريز زمهر تو و سرشار نياز
و دلم ميداند که نيازم بتو و باز بتوست
دست خالي مرا قلب سرشار ز عشق
در نگاه دگران پر ميکرد
و اميدم بتو بود
و اميدم بتو هست
که تو ياور باشي بدل سرشاري
که ترا ميجويد
که ترا ميگويد
به هر آن دل که
پريشان مانده است
تو مرا خوار مکن
تا توانم ز تو قدرت گيرم
و بگويم از مهر
که دل دنيائ در نيازي ز محبت سوزد
وکسي نيست که بر اين دلها
سخن از عشق و محبت گويد
تو مرا ياري کن
که  سخنگوي محبت باشم
و نويدي ز اميد
تو مرا ياري ده