واقعا از تک تک دوستان که سرشار از محبت اند و اینجا نظر گذاشته اند ممنونم

نوشتی هرچه دل تنگت می خواد بگو

دلم پر از فریاده پر از غمه پس از خنجر نا مردمیهاست می ترسم فریاد بزنم صدام به اون نامرد به اون خیانتکار برسه اونوقت بخنده بگه ببین به چه روزش انداختم اما بزار فریادمو تو سینم حبس کنم تا فکر کنه که بی خیالم اما به او بگویید که ... هیچی دلم تنگ تر از اونیه که فکرشو می کنید

بای

از تپش های قلبم

خواستنت را بگیرم می ایستد

با تشکر از همه دوستانی که بر دیوار خاطر این حقیر یادگاری نوشته اند.

پیامی ز مژگان تر می‌فرستم

کتابی به خون جگر می‌فرستم

سوی آشنایان ملک محبت

ز شهر غریبی خبر می‌فرستم

در اینجا جگرخستگان‌اند افزون

ز هر یک درود دگر می‌فرستم

درود فراوان سوی شاه خوبان

ز درویش خونین‌جگر می‌فرستم

گهر می‌فرستم سوی ژرف دریا

سوی شکرستان، شکر می‌فرستم

ولیکن چه چاره؟ که از دار غربت

سوی دوست شرح سفر می‌فرستم

ز بیت‌الحزن همچو یعقوب محزون

بضاعت به سوی پسر می‌فرستم

شد از نامه‌ات چشم این پیر روشن

تشکر به نور بصر می‌فرستم

به صبح جبین منیرت سلامی

به لطف نسیم سحر می‌فرستم

فرستادم اینک دل خسته سویت

تن خسته را بر اثر می‌فرستم

به بام بقای تو پران دعایی

هم آغوش بال اثر می‌فرستم



ملك الشعراي بهار
 

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
گفتگو از مرگ انسانیت است

کوچه ای را بود نامش معرفت

مردمانش بامرام از هر جهت

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد

مردمش را با جهان بیگانه کرد

هرچه در آن کوچه بود از معرفت

شست و با خود برد سیل بی صفت

از تمام کوچه تنها یک نفر

خانه اش ماند و خودش جست از خطر...

راه و رسم نیک هرجا بود و هست

از نهاد مردم آن کوچه است

چونکه در اندیشه ام اینگونه ای

حتم دارم بچه آن کوچه ای...!

قرن ما روزگار مرگ انسانیت است
سینه دنیا ز خوبیها تهی است

قلبم راعصب کشی کرده ام!

دیگر نه از سردی نگاهی می لرزد

نه از گرمی آغوشی می تپد